Zaferine Mağlup Olma

Gülasfi Melan

 

Zaferi nerededir insanın?

Cennetten kovulmuş, dünya cehennemine atılmış bizlerin hangi zaferi mağlubiyet değil ki? Değil mi ki ölüm var; insanın nefsine uyarak ettiği her kelam, ne kadar zaferler barındırır içinde?

“İnsan” nisyanlarla dolu, unutuyor insanoğlu; unutuyor geldiği ve gideceği yeri. Elde ettiğimiz tecrübelerle belli bir kemal noktasına ulaşmış olabiliriz. Ama bu durum yarınımızı garantilemiyor ve sadece bilgimiz bizi kurtarmıyor efendim.

Uyandığımız her sabah bir acz noktasıdır. Acizliğimizi fark etme durumudur yaşayacağımız. Çünkü o gün içerisinde karşılaşacaklarımız karşısında bilgimiz yeterli olmayabilir, bir anlık gaflet tüm tecrübemizi başa sarabilir.

Bu yüzdendir belki de insanoğlunun, balıkçıya yakalanan bir balık gibi ağa her takıldığında çabalayıp durması. Bundandır kendini kurtarmak için çaba sarf etmesi. Her zafer bir mağlubiyet. Bir mağlubiyet ki tercih edilen, razı olunan, vazgeçilen… Mağlub olduk, kaybolduk, kuyulara atıldık belki de.

Buna ne dersen de… Bir yolculuk bu, upuzun. Bir dağ bu, yamaçlarının sivriliğinde dik durmamız gereken. Sıyrıl an’dan. Seyrediver dünyayı, kendini, kendinden çıkarak. İzle kendini. Tut kendi ellerinden kimsenin tutamayacağı kadar. Bir öpücük kondur yüreğine. Yanındayım, deyiver bir kez de kendine. Düştüğün yerden kalk ve yürü. Yıkılmamayı öğren.

Ağzımızdan çıkıveren her kelimenin bir yükü vardır omuzlarımızda. Kimi kelimeler mutluluğu getiriverir. Kimileri çokça acıyı, yıpranmışlığı barındırır içinde. Kimisi samimiyetsizce tüketilir. “Dur! Orada dur! Dokunma, kirletme kelimeyi!” diyemezsin.

Kimi kelimelerin o kadar ağırdır ki yükü, taşımak istersin tüm gücünle. “Ben güçlüyüm, katlanabilirim.” dersin kendi kendine. Ama bir anda elinden düşüverir tüm topladıkların. Bir bakarsın, yolun başındasındır artık. Anlamışsındır, bu bir mağlubiyetidir insanın; kendinden kendine olan.

İnsanoğlunun kelimeleriyle yaptığı tahribatlar kadar hayatta başka hangi unsur bu kadar yıkıcı olmuştur ki? Hayat dedikleri bir savaş alanı; nefsimize karşı çoğunlukla zafer, Rabbimize karşı hep mağlubiyetle sonuçlanan. Bir barış diğer yandan; tüm kötülüklerden iyiliği, yokluklardaki varlığı sevgi güzelliğiyle özgür bırakmamız gereken.

1_2087_Fxg208RNLg

Bir cevap yazın

E-Posta adresiniz yayınlanmayacaktır.