Bir hikâye kurdun saldın âleme Zulmettim kendime kendi elimle Bir’den geldim bir’e döneyim diye Sen beni yarattın yâr ben de seni Gönlüm bir kuyuydu Yûsuf’u aldım Yûsuf oldum derken kuyudan çıktım Züleyhâ’ya dönüp uğundum kaldım Sen beni yarattın yâr ben de seni Taşrada etrafta Mûsa aradım Firavun aradım …

              Neye baksa kendin’ görür Defterini kendi dürür An içinde yaşar ölür Canın’ bilmez canan mısın Aynasına ayna tutar Sırrını demez de yutar Dikeni kendine batar Od’un’ bilmez duman mısın Özün’ günahından tanır Hem nesnesinde utanır Nefsine vali atanır Kendin’ bilmez yaman mısın

              Rüzgârlar iklîm-i nazdan esiyor Sürç-i kâlb şarâbdan meyden değildir Öykündüm selvimin nûr kademine Semâmım kudümden neyden değildir Hakk’ı mihmân etmiş cân ocağında Tanrı hükmü yürür her yaptığında Anladım cismimi yâr yaktığında Felâhım tavaftan sa’ydan değildir Nice fâş edeyim sırr-ı cânânı Terk ettim sılayı sâdık yârânı Sezdim süveydâda gizli …

Alışveriş yapmayı oldum olası sevmem. Daha doğrusu bu tür işler için zaman harcamak çok sıkıcı gelmiştir, boğulurum sanki. Zaten bir şeyler almaya çalışırkenki kararsızlığım, hem beni hem de satıcıyı çileden çıkarır. En çok da bu sebepten kendime ve başkalarına eziyet etmemek için mümkün olduğunca alışverişten kaçınırım. Hiç dikkat etmeden, gerekli özeni göstermeden yaptığım nadir alışverişlerden …

Size binlerce yıllık bir geçmişten ama bugün, çok eskiden tanıdığım küçük bir kızın muhayyilesinden sesleniyorum. Ben İstanbul’un, şehirden beslenip büyüyen efsanelerin ruhuyum. İnsanların bilinçaltından beslenir ve sonra onu tekrar oluştururum. Bir ortak bilinçaltı gelişir böylece. Anlatıldıkça değiştirilerek büyür, büyür; insanları sarıp sarmalar, bazen korkuyla ürpertir bazen umutla beslerim. Çok eskiden tanıdığım bu küçük kız, İstanbul …

              Atayurt’tan kutsal atlar dünyaya Boş yere dört nala sürülmemiştir Tarihin tarlası irfan ehlince Boş yere ekilip biçilmemiştir Ne kölelik bilir ne efendilik Varlığı bir görür nerde ikilik Ordu-millet fikri içinde dirlik Boş yere ideal seçilmemiştir Oluş’un kaynağı seyiri sevgi Varılacak menzil yollardan belli Alp-erenler pîri Hazret-i Ali Boş …

          “Bu ümit, Neriman’ın neşesini iâde etti. Fakat tramvay biraz ilerledikten sonra Neriman parmağıyla Fahriye’ye caddede bir şey gösterdi:         -Allah aşkına bak! dedi, yol üstünde mezârlık olur mu? Koskoca cadde… Ortasında mezârlık… Mezârlar arasında yaşıyoruz.” Yukarıdaki pasaj Peyami Safa’nın 1931 yılında basılan ünlü romanı Fatih-Harbiye’de geçer. Modern bir yaşantıyla kadîm değerlere bağlı bir …

 Adamın kulakları raylara döşenmişti sanki… Kulaklarını raylara döşemiş, beklemekle geçen onca yıl… Neyi bekliyordu? Uzaktaki tren yolunun getirip götüreceği öyle çok şey var ki… Duymak istediği, durdurduğu hayatının sesi belki de. Nerede durduğuna dair hikâye, ulaşamayacağı bir yerlerde kalmış. Tren sesi gibi hızla gelip gittikçe beyninde uğultusunu hissediyor yalnızca. Artık her şeyi tren sesine göre …

              Temenni Tepesi’nde Hâlık seyir içinde mahlûk seyir içinde Seyreden seyredilen bir değil de ya nedir Her an yeniden doğar hep bir tasarruftadır İşleyen işletilen bir değil de ya nedir Bir cân içre konuşur ihyâ eder âlemi Söyleyenle dinleyen bir değil de ya nedir Açılır örtüleri nâz ile hakîkatin …

              Kendimi getirdim kerem-gâhına En vahşî kulunum rahmet âhıma Medet     Nefhâmda fahrimdir senin nefesin Âhımda virdimde duyulur sesin Medet   Nûrun tenvîr eder harab gönlümü Ref’et senden gâfil geçen ömrümü Medet   İçtim câm-ı aşkını da ayıldım Fâriğ oldum ağyardan yâr sayıldım Medet   Ayrılamaz Mahvî nûr …