Sembolistlere göre dünya bir inşadır, her an yeniden yeniden yapılanmaktadır ve onu bir şemsiye gibi tutan da sembollerdir. Semboller içinde bilgi barındıran anlam işaretleridir. Ve sana bana ona göre hep değişir. Onları sadece görmek yetmez, anlamak için de bilmek yetmez. Aslında “Semboller, sadece bilgiyi iletmez, bilgiye giden yolu da gösterirler.” der Usta Gurdjieff.
Bir sembolü görmenin yollarından biri; onu bozmadır, herkesin alıştığı, olağanlaşan durumlar vardır günlük yaşamda, yaşamın içindedirler ama dikkatinizi vermediğiniz için görünmezler. İşte onları yeniden görünür yapmanın yoludur bozma, beklenmedik ani durumlar yaratarak olanı görünür kılarsınız. Alışkanlığı kırarsınız. Görmek önemli çünkü; aslında görülmesi istenen sembolün içindeki yorumlardır. Çünkü bireyler yorum yaparlar ve ona göre davranırlar.
Misal, duygular birer semboldürler, yapıştığınız duyguya dair yorum yapar ve ona göre davranırsınız ve görmeden bırakamazsınız, ya da düşünceler birer yorum, semboldürler, onları da görmeden bırakamazsınız. Semboller bilgiye götüren işaretlerdir, önce işareti görmeniz gerekir sonra da bırakmanız. Önce özdeşleşir sonra mesafe koyar, izler, görür ve sonra bırakırsınız. Süreç böyle işler. Oyunda bırakamıyorum yoktur, bırakamadığınızda, bırakmayı bırakırsınız o kadar. Çünkü bırakmadıkça hakikati göremezsiniz, görmedikçe de bırakamazsınız.
